اثر تمرین هوازی با شدت متوسط و یک دوره بی تمرینی بر ریزساختارها و استحکام استخوان فمور در موش های اووفورکتومی شده

زمینه و هدف: تمرین های ورزشی قادر هستند تا چگالی استخوان را افزایش دهند، اما اثر ترک ورزش و بی تمرینی بر پوکی استخوان در افراد فعالی که به صورت منظم به ورزش می پرداختند، هنوز به درستی شناخته نشده است. هدف این مطالعه بررسی اثر تمرین دویدن روی نوارگردان به همراه یک دوره بی تمرینی بر پوکی استخوان در موش های اووفورکتومی شده بود. روش بررسی: در این مطالعه تجربی 50 سر موش ماده به طور تصادفی در گروه های کنترل؛ تجربی 1(موش های اووفورکتومی شده به مدت 12 هفته)؛ تجربی 2(موش های اووفورکتومی شده به مدت 22هفته)؛ تجربی 3(موش های اووفورکتومی شده تحت تمرین دویدن روی نوارگردان) و تجربی4 (موش های اووفورکتومی شده تحت تمرین دویدن روی نوار گردان به همراه یک دوره بی تمرینی) تقسیم شدند. موش های گروه کنترل در ابتدا قربانی شدند. گروه تجربی 3 و 4 به مدت 10 هفته به تمرین پرداختند. بعد از دوره تمرین، موش های گروه تجربی 1 و3 قربانی شدند در حالی که موش های گروه تجربی 2 و4 به مدت 10 هفته تحت شرایط بی تمرینی قرار گرفتند. برنامه ی تمرینی شامل دویدن بر نوارگردان (3 بار در هفته به مدت 10 هفته)بود. مدت تمرین از 10 دقیقه در هفته اول آغاز و به 64 دقیقه در هفته دهم رسید. در پایان تمامی موش ها قربانی شدند و استخوان های فمور برای بررسی ریز ساختارهای بافت استخوان (ضخامت استخوان های کورتیکال، ترابکولار وفواصل بین ترابکولاها) و استحکام استخوان فمور برداشته شد. پس از بررسی همسانی واریانس ها با استفاده از آزمون شاپیروویلک، از آزمون آماری تحلیل واریانس یک راهه و آزمون تعقیبی شفه برای مقایسه گروه ها استفاده گردید. سطح 05/0≥ pبه لحاظ آماری معنی دار در نظر گرفته شد. یافته ها: ضخامت استخوان ترابکولار در گروه تجربی 1 و 2 نسبت به گروه کنترل کاهش یافت(05/0p<). کاهش معنی داری در استحکام استخوان فمور و ضخامت استخوان کورتیکال در گروه تجربی 2 در مقایسه با گروه کنترل مشاهده شد(01/0>p). استحکام و ریزساختارهای بافت استخوان در گروه تجربی 3 نسبت به گروه تجربی1 و در گروه تجربی4 نسبت به گروه تجربی2 بهبود یافت(001/0 p<). ضخامت کورتیکال در گروه تجربی4 به صورت قابل توجهی نسبت به گروه تجربی 3 پایین تر بود(025/0p<). نتیجه گیری: تمرین دویدن با شدت متوسط می توانداثر پروفیلاکسی بر پوکی استخوان داشته باشد که حتی بعد از دوره بی تمرینی نیز این اثر پایدار می باشد. جلوگیری از استئوپروز منجر به کاهش شکستگی های پاتولوژیک می گردد.